Eclips
als na elkaar de sterren doven
en rondom een betraande maan
een wand van wolken wordt geschoven
dan breekt de bange schemer aan
die niet bereid lijkt te beloven
dat straks de zon weer op zal gaan
De eerste achttien jaren in Heerlen sla ik gemakshalve maar over om in 1953 te belanden in Nijmegen waar ik als vervolg op Gymnasium-A Franse taal en letterkunde zou gaan studeren, een soort verplichte keuze naar de toen heersende opvatting. Mijn vermoeden dat ik te weinig ambitie koesterde voor een al te serieuze beroepsopleiding werd al gauw bevestigd; de uitnodiging om lid te worden van de studententoneelgroep van mijn faculteit maakte die periode toch de moeite waard. De grote ommekeer kwam toen ik twee jaar later de kans kreeg om een echte droom te verwezenlijken en de universiteit kon verruilen voor een plekje in de klas Vrij Schilderen aan de Stadsacademie in Maastricht. Aan die tijd bewaar ik talrijke en dierbare herinneringen.
Ogen toost
de blik die je mij schenkt, smaakt nog als toen
de oude vragen die in ‘t glas bezinken
de gouden dagen die er tussen blinken
ik ben verslaafd en zal er niets aan doen
de maat is vol, ik ga er in verdrinken
diepblauwe meren met een schijfje groen
Door omzwervingen als schrijver 3e klasse in een Huis van Bewaring en onderzoeker bij een bureau voor psychologisch onderzoek, kwam ik in aanraking met een geheel nieuw soort vak: Verbale Expressie. Vanaf dat moment was mijn toekomstbeeld bepaald en werd het de grote lijn in alles wat ik daarna ondernam. De naam was niet toereikend voor de inhoud want het betrof juist een scala aan activiteiten in de theatrale sfeer: onder andere creatief spel, mime, socio- tot zelfs psychodrama met als basis literatuur.
In de jaren daarna heb ik overal waar ik kwam de spelvorm gehanteerd onder de lijfspreuk “spelend leren, lerend spelen”, wat in de jaren zeventig leidde tot avondvullende (muziek)toneeluitvoeringen zoals “Het kan verkeerder” en “Laten we wel wezen”. Dit leidde er in 1992 toe dat “Kaffee D’n Hoegsten Tied” werd uitverkozen voor een bijdrage aan de opening van het Theater aan het Vrijthof te Maastricht. Na die ervaring had ik er behoefte aan om mij meer in de historie van de stad te verdiepen en uiteindelijk werd mijn script “Mens aan de Maas” als uitgangspunt gebruikt voor het gelijknamige Muziektheaterstuk, grootschalig uitgevoerd in het ENCI-gebouw te Maastricht.
Deze gebeurtenis was een nieuw begin van samenwerking met vooral componisten, waardoor verschillende cantates en liederen van mijn hand op muziek zijn gezet. Zo is mijn protestlied “Zing”, gecomponeerd door Sam David Wamper, in 2016 uitgevoerd bij de expositie “Kind, Mijn Kind” van fotograaf Theo Derksen en schilder Jos Wigman.
Mijn leven beschouwende is het mijn nadrukkelijke wens mijn oeuvre aan u na te laten.
Sterfbed
hij kwam op onbekend terrein
een onbepaalde vorm van zijn
leven bij gratie van de pijn
er was niet veel meer wat bewoog
een laatste traan soms in het oog
een hand die mensenhanden zocht
terwijl de geest met geesten vocht
de lucht was al bedorven
hij had al lang de ogen dicht
toen gleed de angst van zijn gezicht
en nam hem mee, hij was zo licht
de kist die voor hem was bereid
waar hij met zorg in werd gevlijd
stond stijf van kantjes en satijn
het stikte hem hij was zo klein
hij is erin gestorven
Het boek Woorddans is nog in de productiefase en kan nog niet worden besteld. Meld u aan voor de nieuwsbrief om op de hoogte te worden gehouden van verdere ontwikkelingen.
|
|
